Pour mon bibi*

Boris - Michelle Vian, Duke Ellington, 1950

Günlerin Köpüğü… Seviyorum bu ismi, çok özel bir eser benim için. Aslında trajik bir aşk hikâyesi ama içindeki kendi evreni ve fantastik ögelerle birleştiğinde bu tanımlama çok yetersiz kalıyor. Kimilerine göre çatlak bana göre dahi Boris Vian’ın (1920-1959) 1946 yılında yayımlanmış bu romanı, filme çekiliyormuş ve Nisan ayında gösterime girecekmiş. Uzun zamandır bir film haberine bu kadar sevinmemiştim, ilk Yekta Kopan'ın blogunda okudum.

Ana kahramanlar Chloé, Colin, Chick ve elbette siyah bıyıklı gri fareyi izlemek için sabırsızlanıyorum. Başrollerde Audrey Tatou, Romain Duris, Gad Elmaleh, Omar Sy var.

Böylesi absürd bir eserin sinema uyarlaması da her babayiğidin harcı değil. Bu işe Fransız yönetmen Michel Gondry soyunmuş. Gondry, Eternal Sunshine of the Spotless Mind’in da yönetmeni. Bence Günlerin Köpüğü de iyi bir yapım olacaktır. Gondry’nin dedesi de synthesizer’ın mucidiymiş, bu bilgi önemli bence…

Vian yaşadığı sırada anlaşılmış sanatçılardan değil. Kendisi aynı zamanda bir caz aşığı, caz eleştirmeni… Bu alanda hem eser vermiş hem de söylemiş bir kişi. 500 civarı eseri var. Kültleşmesi vefatından sonra oluyor ve günümüzde dahi birçok ünlü sanatçı ondan ilham aldığını söylüyor. Bunların en önemlisi bence Serge Gainsbourg’dur. Gainsbourg, Vian’ı sahnede gördükten sonra şarkıcılık kariyerine başlama kararı aldığını söyler. Şimdi kendisi de bir kült ve birçok kişiye ilham vermeye devam ediyor. Serge de keşke daha uzun yaşasaydı. Vian'ın en meşhur parçalarından Asker Kaçağı'nı paylaşıyorum. Savaş karşıtı parçası...

Vian’a göre esas olay aşktır ve de Duke Ellington’dır. Bu ikisi de aynıdır ve geri kalan boştur, yok olmalıdır. Çok hoşuma gidiyor bu bakış. Tabii o yılların Paris’inde, St Germain’inde bu bohemi tatmak da başka türlü bir histir herhalde. Zaten kendisi yazın olayına 21 yaşında evlendiği Michelle’i eğlendirmek için şiirler yazarak, yani yine aşk uğruna başlamış, Günlerin Köpüğü’nü de ona atfetmiştir. Gerçi Michelle sonra onu arkadaşı Sartre ile aldatmıştır ve Vian Michelle’den boşanmıştır.

Çağrışım kişisi bendenizin aklına yine bir şey takıldı. Denenmesini isterdim. Geçenlerde gittiğim konserinde, Hiromi, son albümündeki eserini anlatıyordu. “Bu bestem üç bölümden oluşuyor. İlk bölüm Fantasy, ikincisi Reality ve bitiş In Between.” Sonra dinledik ve parçasına ne kadar güzel isim koyduğunu anladık ve bunun üzerine konuştuk. “Parçayı nasıl da güzel tanımlamış!” Düşünüyorum da, Hiromi bir fantazya ürünü olan Günlerin Köpüğü’nü bestelemeli, çok enteresan olabilir.

Filmin fragmanı muhteşem olmuş bence, eserin temel temalarının -aşk, ölüm, hastalık- tamamına yer verilmiş.

*Günlerin Köpüğü'nü atfettiği eşi Michelle Vian'a verdiği isim (Amerikan hayranlığıyla 'baby'den esinlenerek)

ttf/spot/ihale/yüz kulaç

2012’yi genelinde sevmedim. Yıllara önem atfedip ‘şöyle olsun şu da olsun bu da olsun’ gibi hisler içine giremesem de bu yıl gotikti. Hiçbir yerinden tutup da ‘genelinde iyiydi’ diyemiyorum. Akrabalık ilişkileri, aile ilişkileri, arkadaşlık ilişkilerine bakışım toptan değişti. ‘Hepsini bir potada eritelim’ meselesine uzak ve vaka bazlı bakalım diyen bir insan olsam da burada toptancı yaklaşım sergileyeceğim. Hep beraber al beraber sucks! Bu yıl sadece yüzdüğüm anlar iyiydi onlar da toptancı yaklaşımım karşısında eridi gitti.

Bu yılın en en başında canım arkadaşım Şebnem, Susan Miller’ın sayfasından burcumu göndermişti, epey güzel şeyler yazıyordu, hoşuma da gitmedi değil yani. Bu yıla özel değil belki ama şöyle düşünüyorum: Ertelemeli giriş aidatına son! Ne erteliyorsun arkadaş? İşleri peşin peşin ele al diyorum ve de şu meşhur erteleme pratiğime bir son veriyorum. Buraya da yazayım da sonra ‘demiştim’ derim. Birkaç yapılacaklar notu kendime sırasıyla: ttf/spot/ihale/yüz kulaç. Bilahare anlatılmak üzere…

Bu yılın Tierney’nin sesi kadar net, duru, yolunda gitmesini istiyor ve en sevdiğim Caravan yorumlarından birini paylaşıyorum: